World Sports Federation Foundation

Ruszamy z maratonami czyli 27 kwietnia i pierwszy start w Ultramaratonie. Na początek Piękny Wschód, wszystko będzie piękne bo takie są założenia na ten sezon. Start wszystko idzie zgodnie z planem skaczę do przodu zaczynam nie za mocno moc utrzymuję poniżej nawet jazdy z zeszłego roku. Długo nie mogę się ustabilizować tętno wysokie cały czas, może to adrenalina startowa.

Jadę ze sprzyjającym wiatrem więc szybko doganiam startujących przede mną i zaczyna się robić fajnie bo widać kogoś na horyzoncie i coś się dzieję. Przed pierwszym PK mój "Anioł stróż" Adam wyprzedza mnie i na zająca daje zmianę. Tak jedziemy spory dystans. Pilnuję jedzenia i nawodnienia, pilnuję również stłuczonej kostki, która daje mi trochę w skórę. Jadę w sporym tempie dochodzimy jakiegoś solistę, który łapie koło to Adama to moje trochę naciągając przepisy, irytuje mnie to i włączam turbo na liczniku robi się 42 i wyskakuję do przodu przewaga rośnie więc postanawiam to kontynuować i powiększyć przewagę. Na PK w Stoczku Łukowskim ok 170 km do mety zapominam podbić książeczki i po ujechaniu 2 km wracam się, podbijam i wyjeżdżając widzę goniącego mnie Adama, łapiemy kontakt wzrokowy i wiem że już pójdzie na noże bo wiemy że jesteśmy blisko siebie. Później na drodze jest wypadek, muszę jechać okrężnie i zamiast od razu skręcić na objeździe w prawo, robię dużą pętle i nadrabiam 11 km, goniący mnie Adam zatrzymuje się odpala nawigację i jedzie tak jak się powinno nadrabiając tylko 3 km. Zjeżdżamy się na ostatnim PK i ruszamy 90 km do mety, rozpoczynamy finisz w którym o wiele mocniejszy okazał się mój przeciwnik. Najgorsze że kontuzja wraca noga puchnie i rano ciężko mam chodzić. Teraz regeneracja, leczenie stawu skokowego i ruszamy dalej.....

29.07.2017 Tour de Pomorze 711 km non-stop Start w maratonie był dla mnie priorytetem w tym sezonie, mocno podbudowany sukcesem z Pierścienia wiedziałem że mogę tu powalczyć o wszystko mogę nawiązać walkę z czołówką. Skoncentrowany staję na starcie uzbrojony we wszystko co niezbędne gps- y batony itp.

Tempo początkowo mordercze, startuję w grupie z faworytem więc są demonstracje siły z obu stron, nie pozostaję dłużny odpowiadam zmianami na tzw "zająca" równie mocnymi. Czuję jednak i widzę po wskazaniach że tempo jest za mocne i może być ciężko utrzymać później podobne. Po 200 km tracę szprychę szlag mnei trafia bo koło lekko bije i nie wiem co z tego bedzie

300 km poniżej 9 godzin Dochodzę uciekającego z pierwszej grupy Arka, widzę że oklepuje się, skurcze też przesadził z tempem, ja stabilnie już i swoje, Mateusz z przodu odpuszczam staram się mieć z nim na tyle bliski kontakt by móc zaatakować i widzieć się na punktach. Co chwilę z Kosmą mam strzały bo wyskakuje do przodu więc zwalniam trochę aby utrzymać przepisową odległość a następnie ja przeskakuję do przodu. Zapada zmierzch jest ciemno przebieram się na przepaku bo zmarzłem na Pierścieniu i nie chcę powtórki. Kosma wpada na punkt nerwowo wcina i wyskakuje, goni Mateusza na maxa, po wszystkich moich zabiegach zmianie spodenek jestem gotów i ruszam z przepaku mocno, kilka razy w całkowitych ciemnościach gaśnie mi lampa - złączka na kablu nie wciśnięta odpowiednio, trochę nerwów bo w zupełnej ciemności raz wjeżdżam lekko na pobocze. Udaje mi się to opanować mam nza sobą ponad 450 km i czuję się na tyle mocno że rozpoczynam pierwszy mój atak dochodzę drugiego zawodnika i odskakuję mu zostaje mi już tylko prowadzący na jakieś 4 minuty mój znajomy z Pierscienia :-) Staram się wypracować większa przewagę i zbliżyć się do prowadzącego, zaczynają się małe podjazdy które mocniej pokonując słyszę trzask i poszły 2 szprychy w miejscu osłabienia po braku pierwszej. 520 km niecałe 200 do mety, szczere pole koniec maratonu, siadam na poboczu i po przejechaniu mojego niedawno wyprzedzonego rywala siedzę jakieś 20 minut zanim ktoś przemknął widzę tą przewagę wypracowaną i straconą przez defekt. Przyjeżdża po kilku godzinach po mnie Asia zasypiam w aucie i tak kończy się marzenie o Tourze wokół zachodniopomorskiego, jeszcze nie teraz, jeszcze za wcześnie .....poczekamy :-)

1 lipca 2017
W końcu przygotowania do jazdy nocnej i długich dystansów pora sprawdzić w praktyce.
Pierścień Tysiąca Jezior miałem już jechać w zeszłym roku, jednak skończyło się tylko na planach. Całe zaplanowane przedsięwzięcie dobrze zrealizowane nocleg u Mirka w Reszlu i rano na start. Na starcie zamieszanie nie zabezpieczony wjazd między polami na start w efekcie później musiałem usunąć auto. Organizator ma do mnie pretensje że wjechałem a wjazdu nie zabezpieczył. Robi się nerwowo, montaż gps-ów szybko sprawdzam że nie mam kabla do ładowania, Asia szybko mi go przynosi z auta i staję gotów na starcie maratonu na 610 km

Punktualnie 8:15 ruszam trochę przełaju na początku i jadę, jadę swoje, jadę równo tak jak założyłem, doganiam startujących przede mną i zostaje mi tylko jeden zawodnik z przodu. Na 350 km mam problem mijam punkt i zostaję zawrócony przez organizatora, tracę dobre 20 minut. Mateusz mi odjeżdża w efekcie dochodzi mnie jeszcze goniący Karol. Sytuacja wyzwala we mnie złość połączoną z niesamowitym tempem jakie sobie nadaję.

Odrabiam stratę do Mateusz i wyprzedzam go na punkcie kontrolnym przed Reszlem. W Reszlu wszyscy się zjeżdzamy i każdy wie że różnice są za duże żeby móc coś na swoją stronę rozstrzygnąć. Przy wyjeździe mam problemy z nawigacją która usilnie mnie z powrotem chce prowadzić do punktu, dzwonię do Asi jak mam jechać ona decyduje się że jedzie i będzie mnie pilotować, jadę więc sam Jedziemy w przepisowych odstępach.
Ostatnie 50 km już jadę aby dojechać, wszystko rozstrzygnięte, moje 2 straty na 350 km i 510 kosztowały mnie zbyt wiele aby tu triumfować.

Jakieś 10 km do mety odjeżdżają mi a ja zatrzymuję się jeszcze na sikundę, mam to już w głowie że nic się nie zmieni a minuta czy 2 nie robi różnicy. Mijam metę i ciesze się z bardzo dobrego wyniku.